همه چیز رو در موردش فهمیدی الا یه چیز. این که همه‌ی اینها بخشی از زندگی‌ات شده. بخشی که عین کارهای روزمره دیگه است. در مورد مسواک زدن و توالت رفتن نطق نمی‌کنی، انجامشون می‌دی.
کاش زندگی قصه بود و شاه پریانی داشت که با شنیدن درد دل‌هات چاره‌ای به حال زارت کنه. اما نداره! و بدتر این که متاسفانه قصه‌ی غصه‌های تکراری، زود حوصله سر به بر می شه. کاش فکر چاره کنی...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر