۱۳۸۸ دی ۱۱, جمعه
نزدیک به دو ساعت و نیم زیر دوش آب بیحرکت و مبهوت در این فکر نشسته بودم که چرا هر آنچه که انسانهای مثل من عادی در یک چشم به هم زدن و از سر غریزه به درست یا غلط بودنش پی میبرند، من باید با آزمون و خطا بهش بپردازم و بعد از مدتی مدید نهایتا هم به نتیجهی قطعی از این که کاری که کردم درست بوده یا نه، نرسم! دو ساعت و نیم ملامت کردن هم جواب نداد چطور که عمری اینگونه زیستن.
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر