۱۳۸۸ اسفند ۴, سه‌شنبه

این موقع‌ها که می‌شود، خانه‌ام یواش یواش با خودش خلوت می‌کند. عاشق صدایش توی این ساعتم. صدای بی‌صدایی. حتی من پرسروصدا هم هیچ صدایی در نمی‌آورم تا یک وقت خلوت گره خورده‌ی اون با من، به هم نریزد.

هیچ نظری موجود نیست: