امروز مطمئن شدم که ما در فرهنگ معارفه‌مان، جایی برای ذکر نام نیست.
به این معنا که موقع آشنا شدن با دیگران، مخصوصا در جایی که طرف "غریبه" محسوب می‌شود و احتمال دیدار مجدد با آن فرد خیلی کم است، خودمان را معرفی نمی‌کنیم. یعنی دست می‌دهیم و اگر طرف نام خود را بگوید گوش می‌کنیم و بعد می‌گوییم خوشحال شدم بدون اینکه اسم خودمان را بگوییم!
چند وقت بود شک داشتم راجع به این موضوع چون از زمانی که در این مورد شک کردم، با ایرانی‌های جدید زیادی برخورد نداشتم. اما امروز با ۴ تا اتوبوس همسفر بودم که در هر کدام حداقل ۲۰ ایرانی بود. نمی‌شود در این تعداد، حتی یک نفر هم متوجه نشود که وقتی می‌گویی 'خوشحال شدم' قبلش باید نام خودت را هم گفته باشی و این یک قانون است!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر