حجم خانه، من و گلدان‌ها

می گویند مواظب آرزو کردنت باش یک وقت اتفاق می‌افتد، نقل من است. با چه حسرتی دلم می‌خواست مثل اون مستقل باشم و تنها زندگی کنم و هیچ بنی بشری از اطرافیانم را نبینم. الان مدتی است که اونقدر کسی در خانه را نزده که حتی گل‌های پشت پنجره‌ام هم از تمجید شدن بی‌نصیب ماندن چه رسد به بنده که گپ دوستانه و محبت خانواده و صحبت‌های شبانه خواهرانه و حضور مردانه اونقدر جایش در گوشه کنار خانه‌ام خالی است که حتی اینجا نوشتن هم افسرده‌ام می‌کند.