معضل عمده‌

دنیای خبر یک جور دنیای گاسیپ است که با روحیه‌ی 'به من چه' چندان سازگار نیست؛ این چی گفت، جواب بقیه و به عبارتی واکنش‌ها چی بود، دلایل و اهداف و انگیزه‌های کارهای کرده و حرف‌های رد و بدل شده چی بوده، احتمالات چی هست، از ناگفته‌های پشت پرده چه خبر، عکس‌العمل‌ها و تغییر موضع دادن‌های در پی واکنش‌ها چه خواهد بود و غیره.

فرقش در این است که به جای اینکه صغری خانم، همسایه دست راستی، را بذاری وسط و دنبالش حرف بزنی و از رفتار و گفت و گوهای رد و بدل شده بگویی، از هیلاری کلینتون و آنگلا مرکل نقل قول می کنی و به جای اکبر آقای سر کوچه، گوردون براون و اوباما و ا.ن. نُقل مجلس می‌شوند.

نکته اینجاست که دقیقا عین دنیای گاسیپ، یک حافظه‌ی درست و حسابی هم لازم است که این کنش واکنش‌ها و حرف و اشاره‌های رد و بدل شده و خط و نشون کشیدن‌ها و بقیه حوادث را، با یک تاریخ حدودی، بشود در آن حفظ کرد.