اندر کمالات آقایمان شاملو

نقل است زمانی‌که مهدی حمیدی،‌ از طرفداران شعر کلاسیک و منظوم و مخالف شعر نو، نوشت «گر تو شاه دخترانی، من خدای شاعرانم» شاملو اینگونه پاسخ نوشت:

بگذار عشقِ این‌سان
مرداروار در دلِ تابوتِ شعر تو
- تقلیدکار دلقکِ قاآنی -
گندد هنوز و
                 باز
خود را
           تو لاف‌زن
بی‌شرم‌تر خدای همه شاعران بدان!‌

لیکن من (این حرام،‌
این ظلم‌زاده، عمر به ظلمت نهاده،‌
این بُرده از سیاهی و غم نام)
بر پای تو فریب
بی‌هیچ ادعا
زنجیر می‌نهم!‌
فرمان به پاره کردنِ این تومار می‌دهم!‌
گوی ز شعر خویش
                          کندن خواهم
وین مسخره‌خدا را
                        با سر
                                درونِ آن
                                            فکندن خواهم
و ریخت خواهمش به سر
خاکستر سیاهِ فراموشی ...

از این کوبنده‌تر و زیباتر هم مگر می‌شود حال کسی را گرفت؟ جایی [+] خواندم که آقایمان کتاب‌های حمیدی را می‌خریده و بعد از خارج شدن از کتاب‌فروشی،‌ همان جا می‌انداخته در جوب!

همچین کل‌کل‌هایی، با همچین نواندیش‌هایی و همچین قلمی ... نداریم در این روزگار!